نقد فیلم سرکوب
? اختصاصی هنردیلی
? سرکوب فیلمی آپارتمانی و تک لوکیشن
فیلم سرکوب به کارگردانی رضا گوران اولین فیلم این کارگردان صاحب‌نام تئاتر به‌حساب می‌آید که یک فیلمِ ملودرام است که قصه‌ای زنانه و اجتماعی را روایت می‌کند.
خط داستانی تکراری ، فراموشی مادر خانواده و مشکلِ بچه‌ها با پدر!
این آن چیزی است که سرکوب دنبال می‌کند امّا با کمی پیچیدگی داستانی.
پیچیدگی داستان در یک نقطه شکل می‌گیرد و آنجایی که متوجه می‌شویم پرستار با بازیِ باران کوثری زنِ صیغه‌ای پدر داستان است!
در داستان پدر به بدترین شکل ممکن به تصویر کشیده شده و با دیالوگ های متعدد سعی در تخریب شخصیتِ وِی دارند.
نکته مثبت این فیلم تصویربرداری آن است که با برخی زاویه‌های کج و یک سری نماهای خارج از تصویر به ما کمک می‌کند تا با روند داستان پیش برویم و ما را با خود همراه می‌کند.
فیلم ریتمِ مناسبی دارد اماّ این ریتمِ خوب تا چهل دقیقه‌ی ابتدایی داستان است و تا انتها حفظ نمی‌شود.
همین طور شخصیت پردازی خوبِ فیلم تا حدّی به کمک بازیگرها آمده تا بازی‌های فیلم یک دست باشند، به‌خصوص نقش پرستار که باران کوثری به بهترین شکل به ایفای نقش پرداخته است.
صحنه‌ی پایانی فیلم کاملاً سورئال به تصویر کشیده شده و هدف کارگردان از به تصویر کشیدن این صحنه سختی بیش از حدّ در خانواده است.
امّا باز فیلم با بحرانِ پایان‌بندی مواجه است و آن طور که باید و شاید مخاطب را از پایان داستان آگاه نمی‌کند.
بسیاری از بینندگانی که از سالن سینما خارج می‌شوند به ویژه با پایان‌بندی رها و بازِ فیلم این سوال را از خودشان می‌پرسند که عاقبت مادر چه خواهد شد؟! عاقبت فرزندان چه می‌شود؟! و عاقبت پرستار داستان چه شد؟!
در انتها رضا گوران با اولین تجربه‌ی فیلم سازی خود نشان داد که جهان حاکم بر ساخته خود را گاهی پرتلاطم و گاهی آرام نشان می‌دهد و راهی به نسبت طولانی در این عرصه در پیش خواهد داشت.
نویسنده : رضا نصر
